این آهنگهای پیشواز

آهنگهای پیشواز گوشی های همراه چند سالی است که خوب در بین مردم جا افتاده و به نوعی شخصیتمان را میتوانیم با آن تا اندازه ای حدس بزنیم البته اگر که نقاب به چهره نزده باشیم و خودِ خودمان باشیم . مثلا زنگ میزنیم به دوستی ترانه ای به نام عشق اول اگر که حواسمان جمع باشد از گوشی میخواند ته و توی قضیه و شخصیت دوستمان را که وارسی میکنیم میبینیم که از آن دوستانی است که همواره عشق روزهای نخستش همچنان رویای روزهایش هست و حسرت آن روزها را میخواهد به دوستان خود به نوعی تقسیم کند . شنیده ام که دعاهای مذهبی و تلاوت قرآن نیز نوای انتظارهستند و دوباره شخصیت را که میکاویم اگر دورو ومنافق و اهل تزویر نباشد واقعا انسانهایی هستند که با همه اختلاف عقیده که ممکن است با او داشته باشیم قابل احترامند و صادق . اما امان از روزی که همین آهنگ پیشواز برای نشان دادن شخصیت و به رخ کشیدن نیت خود به دیگران باشد و بیشتر بخاطر پاره ای مسائل اجتماعی ، سوء استفاده از همین نواهای مذهبی و غیره چند ناسزای جان دار هم ناخوداگاه از زبانمان جاری میشود و وقتی میفیهمیم و میدانیم که همان انسان متظاهر عوامفریب با لحنی مبادی آداب میگوید: بفرمایید جانم .یعنی سوء استفاده از هرچیزی برای نفاق و دورویی از ابزاردیجیتال و رسانه ای گرفته تا پوشش لباس و ادبیات گفتاری و بقیه قضایا. امیدوارم شما قدری حوصله تان بیشتر باشد ؟!!!!!!!!!!!!!

کاردستی

گرما بیداد میکند ولی همواره به خود دل میدهیم که پاییزی در راه است و فصلی که میتوان با آن خاطره کاشت .

پاییز که می آید یک راست میرویم سراغ مدرسه و تب و تاب آن سالها و خاطرات کهنه و خاک گرفته کودکی. روزهای اول مدرسه بود و برای درس هنر قرار بود که کاردستی بسازیم . معمولا بچه ها تخم مرغی را رنگ میکردند و یا سیب زمینی را کبریت باران میکردند و دیگر هیچ. من هم تاتوانسته بودم با دله روغنی ساز درست کرده بودم و روزی که به مدرسه بردم معلمم به من خرده گرفت که تو که بچه آخوندی نباید آلات لهو و لعب بسازی.به همین خاطر هر چه در حیاط خانه گشتم که کاردستی درست کنم که هم مقداری متفاوت باشد هم اینکه نمره گیر باشد،چیزی به ذهنم نرسید تا اینکه استاد و کارگرها خانه ای را کفمال گچ میکردند ،نشستم و به تشت گچی خیره ،مثل ایکیو سان جرقه ای به ذهنم خورد و تصمیم گرفتم باگچ چیزی را بسازم. مقداری گچ را برداشتم وهرچه فکر کردم که چه بسازم نه چیزی به ذهنم میرسید و اگر هم میرسید بلد نبودم چرا که میشد مجسمه سازی که اصلا بلد نبودم . گچ را ساختم و هر آن امکان داشت که بقول خودمان گچ کشته شود و بمیرد باید زود تصمیم گرفتم همینطور که گچ را ورز میدادم یک مستطیل با گچ درست کردم و کنارهای مستطیل گچی را قشنگ صاف کردم و خودمانیم خیلی مستطیل قشنگی شد ، ولی این که نمیشد کاردستی ،اسمش را چه بگذارم نمیدانم .آن مستطیل را روی مقوای محکمی گذاشتم تا بهتر خشک شود و تصمیم خودم را گرفتم که نام کاردستی ام را قبر بگذارم ، بله قبر.تنها چیزی بود که به مستطیل شباهت داشت و مقداری هم متفاوت بود.

فردای آن روز وقتی خواهر بزرگترم مرا دید که مستطیل گچی در دست دارم پرسید چیست ؟با قیافه ای حق به جانب گفتم کاردستی ، قبر درست کردم .همینطور که داشت با پنگاشت جامر میکرد و زمین را تمیز میکرد محکم به پشتم زد و کاردستی ام را ازم گرفت و محکم به دیوار کوبیدو فریاد برآورد که مگر کاردستی قحطی بود که این را ساخته ای. با چشم گریان به پیش پدر رفتم و شکایتم را به پیش اوبردم هردو در محضر پدر احضار شدیم و پدر درگیری مارا با تمام و کمال گوش داد و باتندی همانطور که خواهرم مرا مورد عتاب قرار داده بود برسرم فریاد کشید که چرا این همه بدشگونی که میان هزاران کاردستی قبر را انتخاب کرده ای!؟خواهرم برای اینکه دست خالی به مدرسه نروم عروسکهایی که با گوشماهی درست کرده بود به من داد و دردا که معلم هم گفت که مگر دختری که عروسک ساخته ای .؟باید همان آلوی خودمان را کبریت باران میکردم و میگفتم این جوجه تیغی هست یا ززو تا دیگر این همه برسرم غاره ندهند.

روز جهانی چپ دستها

روز ۱۳ اوت برابر با ۲۲ مرداد به نام روز جهانی چپ‌دست‌ها نامگذاری شده‌است. نام این روز در سال ۱۹۷۶ برابر با ۱۳۵۵ خورشیدی پیشنهاد شد و به تصویب رسید. دلیل نامگذاری این روز، انتقاد از این است که تمامی ابزارها و امکانات برای راست دست ها طراحی شده اند( مانند صندلی های یک دسته، صندلی راننده در خودروها، قانون های راهنمایی رانندگی، میزهای پر کردن فرم در بانک ها و اداره ها و...) و چپ دست ها را مجبور به کاربرد از دست راست می کنند.
همچنین یکی از هدف های این روز پیکار با باورهای خرافاتی درباره چپ دست هاست.
چپ‌دستی به معنای گرایش طبیعی افراد در به‌کارگیری از دست چپ برای انجام کارهای گوناگون و به‌ویژه نوشتن است. پژوهش های گوناگون نشان می‌دهد که در جامعه های گوناگون، ۷۰ تا ۹۰ درصد جمعیت، راست‌دست و دیگران چپ‌دست هستند. درصد بسیار کمی نیز توانایی به کار بردن هر دو دست را دارند.
منبع: ویکی‌پیدیا
عکس: تعدادی از افراد چپ‌دست مشهور جهان

منبع : فیسبوک صفحه توانا

دیالوگ با خدا

ساعت 13:05 دقیقه به وقت عسلویه بود. به اتفاق رئیس و دو تا از همکارامون برای اقامه نماز ظهر و عصر به مسجد کمپ محل کارمون رفتیم.حاج آقا اسدی (امام جماعت) در بدو ورود به مسجد، کلی ما رو تحویل گرفت. آخه ما روزهای قبل که رئیسمون نبود هم به اتفاق دو سه تا از همکارامون جزء اندک افراد شاغل و ساکن در کمپ بودیم که نماز را در مسجد و در معیت حاج آقا اقامه می کردیم. چند دقیقه به اذان ظهر (یا بقول مجری های صدا و سیما لحظات ملکوتی) مانده بود. فضای معنوی بر جو مسجد حاکم بود. جمعاً ده نفر نمازگزار بودیم که ظاهراً حال خوشی بهمان دست داده بود ، قیافه آدم های خوب و مؤمن به خودمان گرفته بودیم و گاهی با هم شوخی های حزب الهی می کردیم.
مؤذن اذان را با صدای خشن و نه چندان دلنشینی خواند و دیالوگ ما با خدا آغاز شد. بعد از تکبیر من ترجمه و معانی سوره فاتحه (حمد) را با خودم مرور کردم؛ «ما را به راه راست هدایت فرما / راه کسانی که به ایشان نعمت دادی/ نه راه آنان که بر ایشان خشم کردی و نه راه گمراهان». امام جماعت بسم ا... سوره (اخلاص) را که گفت بطور ناخودآگاه و غیر ارادی دیالوگ من با خدا قطع شده بود.چه خوش گفت روانشناس پاکزاد ؛ که اگر اختیار ذهنت را در دست نگیری ذهنت که خیلی هم بازیگوشه اختیار تو را در دست می گیره و هر آن تو را به گذشته و آینده می بره. ذهن بازیگوش من هم در کسری از ثانیه مرا تا خرخره در افکارم فرو برده بود. البته در فکر رفتن موقع نماز از عادات مألوف من بود.
اولین فکری که در ذهنم خطور کرد قضیه اصطکاک و درگیری روز قبلم با مدیر رستوران کمپ بود. شغل ما ایجاب می کند که روزانه با اقشار مختلف با نژادهای گوناگون از اقصی نقاط میهن پهناورمان سر وکله بزنیم. روز گذشته با مدیر رستوران کمپ که دارای لابی و نفوذ زیادی بود و خیلی ادعاش می شد و کارگرها رو هم اذیت می کرد به دلیل گیر قانونی که بهش داده بودم درگیر شدم و در کمال ناباوری رئیسمون هیچ حمایتی ازم نکرد. من که بشدت از این موضوع آزرده خاطر بودم داشتم موقع نماز راههای انتقامجویی از مدیر رستوران را در ذهنم مرور می کردم و خشم و کینه تمام وجودم را گرفته بود که ناگهان امام جماعت و دو تا از بغل دستی هام (رئیس و حاجی یکی از نمازگزاران) بلند شدند و دوباره با سرعتی خیره کننده نشستند.یک لحظه به خودم آمدم تازه فهمیدم که دارم نماز می خونم و امام جماعت، من و بغل دستی هام آنچنان در افکار خود غوطه ور بوده ایم که می خواستیم تشهد را نخوانده و رکعت سوم را بجا آوریم که خوشبختانه دو سه تا از نمازگزاران که حواسشون جمع تر از ما بود با گفتن الحمدا... مانع این کار شدند.بعد از سلام نماز حاج آقا اسدی سرش را به سمت ما برگرداند و گفت حتماً سجده سهو بخوانید.رئیس خطاب به من گفت چی بخونیم؟سجده صبر؟ من که از قبل همه شرایط برای خندیدنم مهیا شده بود با این حرف رئیس دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم و زدم زیر خنده.
جالب اینجاست که من خیلی از کارهایی را که فراموش کردم هنگام نماز خوندن یادم میاد و آن روز برای انتقامجویی از مدیر رستوران راههایی به ذهنم رسید که شاید در حالت عادی اگر تمام روز را فکر می کردم به چنین نتایجی نمی رسیدم. بعد از نماز میخواستم قضیه را به رئیسمون بگم که او پیش دستی کرد و گفت من موقع خوندن رکعت دوم تو فکر وام سنگینی که جدیداً قراره بگیرم بودم. کل اقساطم رو حساب کردم دیدم توان پرداخت اقساط این وام رو ندارم و حین نماز خوندن به این نتیجه رسیدم که درخواست وامم رو پس بگیرم.

این دلنوشته را عزیزی برایم فرستاده بود و خواستم با دوستان دیگر نیز قسمت کنم .

غروب خداوند نیایش ،شجاعت ، خطبه و خلوت

محراب مسجد کوفه جایی که مشهور است محل ضربت خوردن حضرت علی توسط ابن ملجم است. صحت این روایت قطعی نیست. روایت دیگری وجود دارد که امام اول شیعیان و خلیفه چهارم مسلمین در بیرون از مسجد کوفه مورد اصابت ضربه غافلگیرانه شمشیر قرار گرفت.
امروز از ایام مهم سوگواری شیعیان است. روزی که خورشید حیات مرد دادگری ، خطبه ،خلوت ، شجاعت،نیایش ،عمل صالح ، مساعدت و پارسایی به غروبش نزدیک می شود. اگر چه قرن ها از خاموشی شعله حیاتش می گذرد اما نام و یاد او در جان تاریخ زنده است و الهامبخش جویندگان راه رهایی است. بیش از 150 میلیون نفر در دنیا دل در گرو محبت وی دارند و آئین شان به نام بلند او مزین شده است. به امید آنکه حب علی و خاندانش از بیراهه های تعصب ، کج اندیشی ، خرافه ،واپسگرایی و هویت طلبی های غرض ورزانه دور گردد و با شناخت منش و بینش او همراه گردد.
رفتار حضرت علی با خلفای راشدین و گذشتن از حق خود برای مصالح جهان اسلام جایگزین رفتار های ستیزه جویانه شیعیان غالی در برخورد با اهل سنت و دعاوی منحصر گرایانه رستگاری و تقرب به خداوند در شیعیان گردد. همچنین شایسته توجه است که رمضان و جایگاهش در دنیای اسلام آن قدر بزرگ است که نباید اندوه ناشی از شهادت حضرت امیر ، سویه غم و ملالت را بر ماه میهمانی خداوند حاکم گرداند. وقتی خود علی (ع) پس از اصابت ضربت شمشیر بانگ بر می دارد که به خدای کعبه رستگار شدم ،دیگر غم و اندوه پس از گذشت قریب به 14 قرن ،محل سئوال است. ائمه نیز انسان بودند وطبیعتا روزی چشم بر دنیا می بستند. اگر چه مرگ علی (ع) مصیبتی برای جهان اسلام در زمانه معاصرش بود ، اما با گذشت زمان ،دیگر مرگ وحیات او مسئله اصلی نیست بلکه تعالیم ،میراث فکری و معنوی ، سیره و آموزه های او اهمیت دارند.

نوشته علی افشاری (از صفحه فیسبوک ایشان)

تن آدمی شریف است ؟

حقیقت تلخی است ولی باید قبول کرد که ما ایرانی ها انسانهای ظاهر بینی هستیم و معمولا برحسب ظواهر انسانها قضاوت میکنیم.اما این قضاوت کردن در موردی خوب جواب میدهد.
مثلا اگر شما در اداره ای مشکلی پیدامیکنید اگر ظواهر خود را حفظ کرده و بگونه ای لباس بپوشید که رئیس فلان اداره خوششان بیاید 80%درصد کارتان گرفته است. البته باید یاد آور شد که ادبیات و گفتمان همان اداره هم باید خوب بلد باشی ، مثلا اگر کارتان در بانک مشکل پیدا کرده باشد مواد لازم برای پیشبرد کار1.یک دست کت و شلوار تمیز(اگر ندارید مثل من قرض کنید)2. ریش و سبیل آنکادر یا 6تیغه 3.اگر ریش و سبیل را شیش تیغه کردید حتما یک انگشتر طلا هم در دست داشته باشید و اگر ته ریش دارید باید انگشترهایی با فرماسیون مذهبی در انگشتان خود کنید4.وبلاخره گفتن از کسی که شما را سفارش کرده و مقداری لفاظی و خود را با قوانین نوین بانکی آشنا نشان دادن.لازم به یاد آوری است که بانکهای بسیجیان موارد ته ریش و حاجی بازاری را به مراتب بیشتر قبول دارند .البته این ظواهر در مورد بانک و اداره های مالیاتی بیشتر صدق میکند.
اگر گذرتان به کمیته امداد افتاد لباس های هرچه کهنه تر و از رنگ و رو رفته را بپوشید و تا حد مرگ مظلوم نمایی .بی شک کارتان گرفته است.
باید حواسمان باشد که دولتی که آمده با چه شعارهایی آمده و خودمان را به همان رنگ در آوریم چرا که همه اداره ها اگر تا دیروز یقه را تا آخر میبستند امروز مطمئنا جور دیگر باید باشند و حتما تغییری چند صد درجه ای کرده اند.
اما لباسی که همه جا کارکرد دارد یک پیراهن سفید آستین بلند ،شلوار پارچه ای خاکستری (سیاه هم مشکلی ندارد)، ریش و موهای کوتاه ، معمولا موها باید به یک سو شانه شده باشند و خیلی فشن نباشد که باطن اصلی تان را هویدا سازد ،تسبیح در دست و ورد کنان،یادمان نرود که پیراهن را حتما روی شلوار باید انداخت چون در غیر این صورت کمی تا قسمتی خوشتیپ به نظر می آییم و این خوشتیپی با مانیفست چنین تیپی منافات دارد.
یکی از مواردی که امروزه در بیشتر اداره ها دیده میشود جای مُهر بر پیشانی است که متاسفانه میزان اندازه گیری ایمان را در کشور ما با این لوگو هم می سنجند و شما را خیلی میتواند رادیکال نشان دهد.

تن آدمی شریف است به جان آدمیت          نه ،،، همین لباس زیباست نشان آدمیت

روزهای آخر جلال آل احمد به قلم سیمین دانشور

خانم دانشور در فصل "چنین رفت حکایت" در کتاب "غروب جلال" که نشر "آئینه جنوب" منتشر کرده نوشته است:

«به جلال نگاه کردم. دیدم چشم به پنجره دوخته، چشم هایش به پنجره خیره شده، تبسمی بر لبش بود. آرام و آسوده. صبح زود همه آمدند، هر که دراین دو ماه و چند روز آخر دیده بودش و شناخته بودش. زن ها و مردها و بچه های شالیکار که غالبا در زیر باران و یا آفتاب سوارشان کرده بود و به مقصد رسانده بودشان، شب پاها که تا صبح طبل می زدند تا خوک ها را از مزارع برنج برانند و خواب را از چشم همه می پرانیدند و جلال چند بسته ی سیگار اشنو بر میداشت و به سراغشان می رفت. شب اول غریبه انگاشته بودندش اما بعد، خودی تر از هر خودی می دانستندش.
شمس و دکتر عبدالحسین شیخ و تیمسار ریاحی و مهندس توکلی و دکتر خبره زاده از تهران رسیدند. 
تابوت را در آمبولانس گذاشتند و راه افتادیم. 

پس از مرگ جلال، شایعه های بسیاری درباره ی او سر زبان ها افتاد. .. از جمله این که جلال را ساواک کشته است و زنش که من باشم، تهدید شده ام که سکوت پیش گیرم و اندیشه کار خویش گیرم.
جلال از همان اوان ازدواجمان در خلط سینه اش خون دیده شد. سل نداشت اما برونشیت مزمن داشتو قلبش هم نسبت به اندامش کوچک بود و سیگار کشیدن و نوشیدن نوشابه(مشروب) برایش ممنوع شده بود. پدرش حضرت آیت الله سیداحمد طالقانی جلال را پیش دکتر عباس آل احمد برد. این تشخیص را او هم داد. هرچه به جلال التماس کردم که سیگار را ترک بکند، زیر بار نرفت و با مهارت خود مرا هم سیگاری کرد. نوشابه (عرق) خوردن را هم ادامه داد و کوشید مرا هم، هم پیاله ی خود بکند که زیر این بار نرفتم. وقتی به اسالم می رفتیم، یعنی می رفتیم که دو ماه و اندی بعد جسدش، جسد بی جانش را به تهران بیآوریم، در قزوین توقف کرد و چندین کارتن قزوینکا(عرق معروف قزوین) خرید. در نوشابه هایش (بطری مشروب) آب جوشیده می ریختم، اما آدم تا سرشار نشود که دست از سر بطری بر نمی دارد، آن هم کسی که از ساعت یازده صبح تا اواخر شب قزوینکای ملک ری می نوشد و سیگار کارگری اشنو می کشد. بیشتر هم پالکی های جلال، از مرادش مرحوم خلیل ملکی گرفته تا مریدش دکتر غلامحسین ساعدی قربانی نوشابه (عرق) شدند. ملکی و ساعدی از سیروز کبدی از دنیای خراب ما مهاجرت کردند و جلال از آمبولی.
جلال را نوشابه (عرق) و سیگار اشنو کارگری کشت نه چیز دیگر

صدا و سیما و سریالهای ترکیه ای

مدتی هست که در فیسبوک و دیگر صفحات اجتماعی و مجازی در نکوهش و بی کیفیت خواندن و دانستن سریالهای ترکی که از کانال های ماهواره ای پخش میشود مطالبی نوشته میشود .اما کاش آسیب شناسی میشد که چرا به رغم تمام تبلیغ های سوء مردم همچنان این سریالها را دنبال میکنند و عملا صداوسیما جز چند برنامه معدود رسالت یک رسانه ملی را ندارد .صداوسیما در زمینه طنز تلویزیونی تا آنجا سطح کیفی سریالهایشان پایین آمده که هیچ گونه جذابیتی برای مخاطبانش ندارد .مهران مدیری را کناری میگذارند تا به طنزهای بی کیفیت را به خورد مخاطبان خود بدهند و این همان نادیده گرفتن مخاطب است که یک درصد شعور هم برای تماشاگرانش قائل نیستند. در سریالهای دیگر رسانه ملی هم که کمافی السابق همچنان سریالهای با ایدئولوژی صداوسیما نه کمتر نه بیشتر در چارچوبی تنگ و خفه با موضوعاتی که طیف وسیعی از مردم با آن همذات پنداری نمیکنند درحال پخش است. سریالها اگر طنز باشند که طبق معمول اسامی ایرانی را بازیگران یدک میکشند وکارگردان به ناچار باید برای دلخوشی سازمان انتخاب کند و اگر سریال هم جدی باشد نقشهای منفی را اسامی ایرانی بر کارکترهای فیلم میگذارند. شخصیتهای بیشتر سریالها مشخص و واضح است برای تماشاگر ،اگر ریش داشته باشد و محسنات با وجناتی داشته باشد اصلا نباید شک کرد که این نقش بازیگر منفی است و برعکس.اگر بخواهیم از نظر فنی و تکنیکی سریالهای ایرانی را آنالیز کنیم هم نقدهای جدی بر آن وارد است جز موارد انگشت شماری که هر چند سال یکبار پخش میشود. حالا قضاوت کنیم که مردم چگونه این سریالهای محصولات ترکیه را نگاه نکنند.گرچه همین سریالهای ترکی هم بیشتر جنبه خوراک کشورهای همسایه از جمله حوزه خلیج و ایران را دارند و از چند فاکتور برای جذب مخاطب بیشتر استفاده میکنند از جمله ، خشونت و برهنگی.تکراری و ملال آور شدن موضوعات اکثر سریالهای ایرانی ذائقه مردم را به سوی سریالهای ترکیه ای میکشاند.البته باید یادآور شد در انبوه این سریالها ترکیه ای آثار خوبی هم دیده میشود .

با این حال اگر سینما و تصویر را به اهل فن واگذار کرد و مجال داد تا کارهایشان را آنطور که میخواهند انجام دهند بی شک مخاطب عام خواهد داشت . قهوه تلخ نمونه بارزی از این مثال است ، یا شبهای برره .متاسفانه در این چند سال اخیر مجال و میدان برای کسانی بوده که از دنیای فیلم و سینما فقط ایدئولوژی خاص قشری را یدک میکشیده اند و این هم عاقبت این واگذاری این حرفه حساس به افرادی ناآگاه .

روزه های کله گنجشکی

هر یک از ما بچه های  دیروز خاطرات تلخ و شیرینی از رمضان و روزه گرفتن در دوران کودکی داریم .روزهایی که میگفتیم روزه هستیم ولی وقتی در تنهایی لیوان استیل آب خنک که دور آن را از سردی عرق گرفته بود تمام روزه و روزه داری را به کناری می نهادیم و چنان سرمست ان لیوان آب خنک را مینوشیدیم که هزار بار از افطاری امروز لذت بخش تر بود.

وقتی که کلاس دوم دبستان بودم روزه میگرفتم ولی در لابلای آن حتما یواشکی آب میخوردم و همینطور غذا ولی ظاهرا کسی متوجه نمیشد یا به روی مبارکمان نمی آورد. روزی با خودم عهد بستم که روزه را مثل آدم بزرگها بگیرم و هیچ نخورم تا غروب.

تابستان بود رمضان مثل امروز و برعهد و قرار خود پابرجا ایستادم تا اینکه ظهر دیگر داشت به آخر میرسیدم از گشنگی و تشنگی .سر چاه ایستادم و چند سطل آب خنک رابرسرورویم ریختم و اندکی آرام گرفتم .خوابم برد و بیدار که شدم دیدم عصر شده و هنوز چیزی نخورده بودم ،اما خیلی گرسنگی و تشنگی فشار میدادکه در همین حول وولای گشنگی مادر گفت که برو کماج فروشی.میخواستم خودم را قوی نشان بدهم و این بار هم گردن باری مثل همیشه کار دستمان داد و گفتم حتما میروم.

صف کماج فروشی حسن قاسمی (حاجغلوم) شلوغ بود و در صف که ایستاده بودم نای نداشتم بوی کماج گرم هم خود مزید علت شده بود و هرآن ممکن بود که عنان از کف بدهم .

بلاخره 5کماج گرفتم و راهی خانه ، درراه این کماچ زیبا که هرآن زیبای اش بیشتر میشد رنگ رخساره اش که چرب بود وکنجد بسیار بر رخ او چنان دیوانه ام کرده بود که چند بار میخواستم که کامی از او بگیرم ولی عهد را فراموش نکرده بودم و باید وفای به عهد میکردم .

خانه رسیدم ، کم کم چشمانم سیاهی میرفت و آفتاب هم داشت ناپدید میشد در آبی بیکران دریا .عرق کرده بودم از گرما و تلو تلو خوران خودم را به دستشویی رساندم و گوشه ای نشستم ، خیره شده بودم به چهره سوخته اما زیبای کماچ، هرچه بیشتر نگاه میکردم بیشتر شیفته میشدم .با خودم گفتم که این کنجد های روی کماچ که کوچک است آنها را میخورم مشکلی ندارد، دو سه کنجد که خوردم دیدم که تکه ای از کماچ را هم میجوم و دیگر تمام شده بود روزه را شکسته بودم و تا افطار هم 20 دقیقه مانده بود.مات ماندم .کماچ تکه شده را لای کماچهای دیگر گذاشتم و خودم را هم آماده کردم که اگر پرسیدند بگویم که تکه ای را برای کودکی داده ام .

مادر بیرون توی حیاط نشسته بود و سفره افطار را آماده میکرد. گفت : امروز بدجور گشنت شده ؟ با سر تکان دادم و این را میدانستم که مادرم هم میداند که امروز را مثل آدم بزرگها روزه گرفته ام . کماچها را برای هوا دادن توی سفره پهن کرد و نگاهش به تکه ای از کماچ افتاد که نبود ، نگاهی پرسشی به من کرد که لبخندی نیز با آن همراه بود ، گفتم می آمدم تکه ای را به بچه ای دادم ،حرفم تمام نشده بود که جلوی مادرم حالم به هم خورد و استفراغ کردم و فقط تکه های کماچ بود که هضم نشده خود را بیرون انداخته بودند ، مادر داد زد به دیگران که بیایید آب بیاورید که علی دارد خودش را میکشد.

عکس : از جام جم

شناسنامه ماه رمضان ایرانی ها

چه رومی باشیم و چه زنگی زنگ این ربنای استاد شجریان صدای ملکوتی اوست که سفره خالی افطاراین روزهای ماه ایرانی ها را خالی تر میکند گر نباشد. وسعت خاطره این صدا را دهه شصتی ها با پوست و جان لمس کرده اند و چه بسا که یادها و نامهایی را امروز به یادمان می آورد که تا دیروز پای افطار به جان و دل می دیدیم و حسرتی را بر دل جاری میکند.

لینک دانلود این آوای ملکوتی را برای عزیزان اهل دل گذاشتم که با مثنوی شروع میشود و با ربنای ماندگار به پایان .

http://s4.picofile.com/file/7838348274/Rabanaa.mp3.html

دستان آلوده ؟ مومیایی آلوده ؟

شاهکار دیگری از مانا

پیشواز ماه رمضون

ماه رمضون هم کم کم دیاریش اومد.میگن ماه رحمت ، ماه بخشش گناه هان، ماه مبارک وهزار حدیث و روایات در تکریم این ماه که شایسته و بایسه این ماه هست ، اما بگذریم یه کمی از دید خومو سیل این ماه مبارک واکنیم.یه چیزی که از این ماه برای همه خوشایندن شبهای این ماه هست که واقعا خیلی آبادن ، یه وقتی میبینی نصف شویی که توی کیچه ها گلَلو هسی میگردی بوی بُن باتیل ،بُن بریز هم گشنت وامت هم یه حال خشی بهت دست میده که تلفیقی از رویای بچگی و گشنگی و پاره ای چیزها درهم گنات میکوت.البته ما وقتی بُچ بار بیدیم توی مسجد پای مقابله بیدیم وقرآن خوندن، صدامون هم بد نبید ولی خِشَم نبید ،خیلی بُچا قرآن میخوندن که الان وقتی سیل همون بُچای دیروز وانکنم خیلی پِشک میگردیم .کلاف سردرگم سرنوشت هر یکی از ما به یه جایی وِرِش دادن،یکیمون معلمن ،یکی عسلو، یکی توی بانک،یکی درگه و .... خلاصه این شبها ممکنن بعضی وقتها دور هم جمعمون بکنه ولی نه مثل تیتر.

اما این ماه مبارک یه روی سکه هم داره واون هم روزهاش، که خومو هسیم خیلی نخشن.معمولا نمازهای صبحمون قضان،صبح هم که پا وامیم کِچمون تلخن و زهر مال سحری رَمبی خوردیم بقول شهری ها هله ووله خوردیم که همان تُوَک تُوَک خودمونن.

طرفای ظهر سی زور میشیم مَجِت(مسجد) ،خیلی هم اوکاتمون نیسن،اگه معده یا کبدمون مشکل داشته باشه بوی دهانمون هم سگ سِکَت میکت ،بخاطر همین باید مث کسی که جِلویشن (نوعی مریضی به گویش قدیمی) دیر مردم میگردیم که کسی از بوی بد کِچمون ناراحت نوایه. ساعت 3 تا5 وای وای ،مِرِخ هیچمون نیسن.اما تا اَفتو رفت دومن مث گاچی تند هرجا هسیم خومو میرسنیم خونه که پای افطار پدر صاحب معده درباریم، ای بوا چه معدمون گُناشن ، اما ما فکر کاه هسیم اصلا به کاهدون فکر نمیکنیم.

ایسا دیگه سالن هم هسن و شلوغن شو گمونم بیشتر بُچا میشن اونجا ،که خودش یه داستان دیگن.

حالا سوای همه این چیزها تنها چیزی که سی مو خیلی حال دوچندان میده اول مغربن، توی گوشی موبایلم اول مثنوی و بعدش هم ربنای استادن که گنامون میکو، خدا عمری به این انسان شریف هایه که با ربناش رسما به ماه رمضون ما ایرانیها شناسنامه صادرش کردن ، فقط همین ربنا یه طرف ،یه طرف دیگش هم مناجات مرحوم ذبیحی هست که هرکه گوشش ندادن عمرش بر بادن ، خدا رحمتش کنه یادش گرامی و تنها همین صداست که واقعا وامیونه.

تا ماه رمضون یه هقته ای واندن،ما که خیلی معلوم روزه گرتمون هم نیسن داریم پیشوازش میشیم تا بینم چه وامت.

بزرگ است و از اهالی همیشه

* «زندگی، خود، چیست؟ ... نان، آزادی، فرهنگ، ایمان و دوست داشتن... من شکست نمی‌خورم، ایمان و دوست داشتن روئین‌تنم کرده‌اند. وقتی تنهای تنهایم کردند و دنیایم قفسی سیمانی چند وجب در چند وجب، تنگ و تاریک مثل گور، بریده از جهان و جهانیان، دور از عالم زندگان و یادها و نامها نیز از خاطرم گریخته بودند، در خالی‌ترین خلوت و مطلق‌ترین غیبت، که هیچ نبود و هیچ نمانده بود، بازهم در آن خالی و خلا محض، چیزی داشتم. در آن غیبت محض، حضوری بود. در آن بی‌کسی محض، احساس می‌کردم که چشمی مرا می‌نگرد، می‌پاید. دیده می‌شوم. حس می‌شوم. «بودن»ی در خلوت من حضور دارد. کسی بی‌کسی‌ام را پر می‌کند. در آن فراموش‌خانه نیستی و مرگ و تاریکی و وحشت، یار تماشاگری دارم که یاد و وجود و حیات و روشنی را در رگهایم تزریق می‌کند. حتی گاهی سلام‌اش می‌کنم، گاهی از او خجالت می‌کشم، گاهی از او چشم می‌زنم، مواظب اعمال و رفتار و افکار و حرکات خویشم، گاهی در آن قبر تنها، خودم را برایش لوس می‌کنم، از اینکه می‌بینم از من راضی است، از کارم خوشش آمده است، به خودم می‌بالم، کیف می‌کنم، خودخواهی‌ام اشباع می‌شود. سرفراز و مغرور و قوی و روشن و خوب! ایمان و دوست داشتن! این دو بس است.»
ع. شریعتی، با تو ای مهربان جاودان آسیب ناپذیر |سال 1356|نامه ها | 01- با مخاطب‌های آشنا، م.آ. ۱، ص۲۶۰-۲۶۱

بدون شرح

وقتی نشانه میشوی!

طرح زیبای بزرگمهر حسین پور از برخورد امروز با رئیس جمهور دیروز. به راستی که وناگهان چقدر زود دیر میشود و این زنگها برای چه کسی به صدا در می آید.این همان کسی بود که ناجی ملت خوانده شد و همیشه فهرستی از مفسدین مالی در جیب داشت (سه هزار میلیارد را بخاطر بسپار ) ،نفت را سر سفره نیاورد که حداقل خودمان را با آن آتش بزنیم که روزهای چول اقتصادی امروز را نبینیم. روزگار غریبی است نازنین!