بندر زیبای من،عامری

این جمله امام عزیز را بچه های دهه 60و70دبستان توحید بندر عامری(تاسیس 1352) خوب به یاد دارند.جمله ای که به رنگ آبی بر روی دیوار کلاس دوم نوشته شده بود و به هنگام زنگ های تفریح به سایه ان می  نشستیم ولی غافل از انکه مرور زمان نه اثری از ان دیوار باقی گذاشته و نه مسئولی  که جوابگوی حرفها امید های امام عزیز همان دبستانی های نسل قدیم  باشد که اینک فرزندان خود را به مدرسه میفرستند. چقدر سخت است بخواهی از خاطرات مکانی صحبت کنی که اثری از ان وجود ندارد  که برای اثبات حرفهایت  بخواهد در کنار شما شهادت دهد. یکی ازتنها دبستان های ایران عزیزم که  هر سال دانش اموز میگیرد ولی 15 سالی میشود که هیچ هویت فیزیکی ندارد و تجدید احداث ان سالهاست که زیر امضای اقایان گم شده است  و بچه های ان را به دبستان باستانی دخترانه حضرت رقیه(س) تبعید کرده اند. دبستانی با اجرهای کوره ای که سالهاست که از عمر مفید ان گذشته وشاید عمر مفید خیلی ها را هم بگیرد و بیشتر به یک بازداشتگاه نظامی میماند تا یک مرکز اموزشی دبستانه  دو نوبته با 115 دانش اموز دختر و103پسر.اگر خانوادهای این فضای مخوف را ببیند  بی شک  قید تحصیل دانش اموزش و همه ارزو هایش را خواهد زد.ساختمانی با دیوارهایی که حتی دیگر یک میخ را هم نمیتواند در خود بگیرد.پنجر هایی فلزی زنگ زده ای که همیشه آغوششان برای ورود گرد وغبار باز باز است وتخته سیاه هایی که دیگر با التماس هم به دیوار قالب نمیشوند. بله شاید بیچاره دانش اموزان به جرم سکوت ما و تعلل اقایان دارند دوران زندانی بودن خود را میگذارنند.ساختمانی که هر سال مسولان قول تخریب ان را میدهند ولی شاید به دلیل  کم شدن هزینه̒  تخریب ان رابه خدای بزرگ و یکی از حوادث غیر متقربه واگذار نمود ه اند و تا این فقط  خانواده ها باشند تاوان سختی بدهند به عشق تحصیل برای فرزندانشان به امید ایند ه ای بهتر.کدامین کیفیت اموزشی را میتوان فراهم کرد وقتی ضریب ایمنی و امنیت جانی برای 218 دانش اموز وجود ندارد و اینک با اضافه شدن کلاس ششم به دلیل نداشتن فضای اموزشی دانش اموزان را در کانکس اسکان داده ایم . کاش همینکار هم نمیکردید. شاید  کلاس های چادری و کپری بیشتر حق بچه های دبستان توحید  با قدمت 39 ساله باشد. این یک طرف قضیه درد اور دبستانی ها بود . و در طرف دیگر قرار گرفتن این مدرسه در حاشیه جاده واز نقاط پر خطر باشد̒  بدون هیچ گونه زیر گذر یا بالا گذر برای عبور دانش اموزان. بیچاره مادری که باید پسرش را صبح و دخترش را عصر روانه مدرسه کند ان وقت کافیست صدای بلند کشیدن ترمزی بر روی جاده شنیده شود. بله شاید حق او هم باشد که ماه مهر مهربرایش  روزهای ترس باشد که هر ان بوی درد میدهد. امید که مسولان محترم قبل از وقوع هر حادثه دلخراشی که مادری را برای همیشه خانه نشین کند در فکر چاره  وتصمیمی دلسوزانه  باشند.

                                                                                                                                                                                                                                                       قاسم صفری

              تصاویری چند از دبستان توحيد در ادامه مطلب

گروه اول:                                                               گروه دوم:

1. شاهین بندر عامری یا شوش دانیال                      1.شاهین بوشهر
2. نفت مسجد سلیمان                                            2.پیام مخابرات شیراز
3. گهر زاگرس دورود                                               3.مس رفسنجان
4. استقلال اهواز                                                     4.فولاد یزد
5. صنعت نفت آبادان                                                5.مس کرمان
6. نفت امیدیه                                                          6.شهرداری یاسوج

ای رساله ی کو هم رطباش توم هایی.دیگه ثمره نخل ها کم کم تی توم هاده هسن.خیلی از نخل ها هم رطباش خیلی جلتر توم هادن.ای رطبا الان نزیکی شیش ماه تی بغل ای نخلا بین.نخل خیلی درخت با سخاوتین.برج یازده،دوازدهن که نخلا کم کم تاره درمارن و یه مدتی تی دل خوشو نگه میدارن و بعش تی جلدشو در می ان.از اینجان که دی ما با نخلی خونمو  ور میشم و بعضی وقتا تاره هاش هم میوریم و میخوریم.بعد تازه نوبت خمالن.چه کیفیش میدا شی پای نخل رفته  و خمال جمع کرده..

دوره خمالی!! که توم هامت،فصل خرک سر میرست اونجان که لحظه شماری سی اولین خرک خردت بپایان میرست و اولین خرک سال جدید با احساس خاص  نوش جان میکنیم.خرک ها هم هامن دمباز و ...دمباز خشنا ..

کم کم بعضی از دمبازا تبدیل به رطب هامن و ما تو یه لحظه میشاموئن از سه طعم متفاوت خرک،دمباز و رطب بچشیم.رطبا که همشمو چیند و رساله ها تک تک توم هامن و دی پنگها هم خالی هامن البته بعضی ها از نخلی تی هوششو خرما میگیرن و تی طول سال مصرف می کنن.

ای که میگم نخل درخت باسخاوتین چون هم تی طول سال محصولش استفاده میکنیم و هم اینکه می چهنتمو ری پیشاش تا ثمرش بچینیم.

بزودی

از تولد شاهین تا پرواز

*امروز یکی از دوستان این عکس رو ارسال کردند و خواستند که تا اولین حدس درست معرفی نگردند*

          __ هزینه حمل چرا وقتی اسکله به این بزرگی و ...       

                                           
                                                  باقی مطالب در ادامه مطلب...

                                     برای دیدن عکس با اندازه واقعی View Image کنید

ایستاده از راست:آقای علی بحرانی - مهدی زینبی - علی کارگر - عباس کردوانی - فضل ا.. عاشوری - عباس قائدی - محمد کمالی - ابراهیم دریاپیمایی - مجید عامرنژاد - علی خلیلی خصال - رضا صفری احمد - محمد تاجدینی - عباس مبارکی
نشسته از راست:حسین صفری زایر ابراهیم - نورالدین صفری - یاسر صفری - حیدر خلیلی - رحیم قاسمی - حسن صفری حسین - غلامرضا کمالی - صادق بحرانی - ستار درویشی -عبدالحمید صفری - علی عامرنژاد

آری،تصور کردیم.تصوری که دیگر تصور کردنش سخت نیست.تصور کردن جهانی که خوشبختی مثل خیلی چیزها رو به انقراض است.جهانی که دفتر برادری و عشق و جوانمردی را با ورق سیاه نژادپرستی و پول و قدرت جلد می گیرند.نیزه ها شده اند بمب هسته ای و بچه ها دیگر آن توپ های زیبا را ندارند و با توپ خشمگین جنگی بازی می کنند.

جهان ترسیم شده ما شده پر از نفرت و باروت و دهان گشاد تابوت ها از همیشه بازتر.در جهان ما گل ها همه پژمرده اند بس که آب شور چشم مادران را خورده اند.میان لب ها و لبخند دیواریست از جنس بغض و کینه...

(تصور کن، اگه حتی تصور کردنش سخته
جهانی که هر انسانی تو اون، خوشبخت خوشبخته
جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت، ارزش نیست
جواب همصدایی ها، پلیس ضد شورش نیست
نه بمب هسته ای داره ،نه بمب افکن ،نه خمپاره
دیگه هیچ بچه ای پاشو روی مین، جا نمیزاره
همه آزاد آزادن
همه بی درد بی دردن
تو روزنامه، نمی خونی
نهنگا خودکشی کردن
جهانی رو تصور کن ،بدون نفرت و باروت
بدون ظلم خودکامه، بدون وحشت و تابوت
جهانی رو تصور کن، پر از لبخند و آزادی
لبالب از گل و بوسه ،پر از تکرار آبادی
تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه
اگه با بردن اسمش، گلو پر میشه از سرمه
تصور کن جهانی رو که توش زندان، یه افسانه س
تمام جنگای دنیا شدن ،مشمول آتش بس
کسی آقای عالم نیست
برابر با همن مردم
دیگه سهم هر انسانه
تن هر دونه گندم
بدون مرز و محدوده
وطن یعنی همه دنیا
تصور کن تو می تونی، بشی تعبیر این رویا)

...روز تی توم هاده بی.منظره غروب او روز هم خیلی قشنگ بی و حسرتم میخه که سیچه گوشیم دوربینش نی تا یه عکس توپ از خورشیدی بگیرم که بیست،سی تا جاز و تراد تی بغلش گرته بی.   

خلاصه جل آخری هم واسامو،شکر خدا مث او جلا خو بی و یه واسکیتیش بی.جالی ها آردمو بلندی،هوا دی تریک هادی بی گازمو دا رو ولات.باز هم باد خشی مث باد صبحی چک صورتم میخرد،همونجا همه ناخوش احوالیها یام رفت.خوشحال بیم که امرو خو صیدمو کردن و خوشحالیم وقتی بیشتر هایی که فهمیم بقیه ترادی ولات و منطقه هم خوشو بئن.از تی درگه  نور چراغا واقعا قشنگ بی و  یطوری ولاتی خوشو معرفیشو میکه.وقتی بویه اسکله دیم فهمیم که دی نزیک اسکله هادم و اولین  سفر موهم هِی تموم هامت.اسکله رسیم و مو رفتم بلندی دیم تا لولو میشم.سی خوموم گت بئی،ای دی چطورین.چشتو روز بد نینت تا صبح روز بعد خیالم میکه تی تراد هسوم. روزهای بعدهر که پرسش میکه چطور بی،مو میگتم خو بی و کمی گیچ هادم اما کسیش نمیفهمی که ای یه کمی معادل پانزده بار بالا اورده بئن اما الن دی بقول رفیقام او بندی هادم و یه جاشوی تمام عیار.با آرزوی سلامتی سی همه جاشوا که مردای بامرامین و رزق  شغل صیادی که حلالن و باصفا و پرخاطره...

                                                                                                               پایان

...چند مایلی دیر اسکله هاده بئییم،افتو هم تی درانده بی.طلوع آفتاب خیلی قشنگ بی یعنی حتی منظره طلوع افتو از غروبش هم برُم قشنگتر بی.با خوم فکرم میکه سیچه ملت به طلوع توجه نمی کنن و چک غروبشو گرتن... شاید هم بخاطر ناامیدی شوئن.همه چی هی خش و خرم و رمانتیک پیش می رفت تا زمانی که جلمو او دا.حالا جلمو او دن یه چل چل باد شمالی هم هسن و تراد هم هوویس پل پل میکند.اولاش حالم خش بی،اما کم کم  یه احساس نخش و بی سابقه ای سیم  دس دا.یه چند دیقه ای ادای حال خشا دراوردُم بعد چند لحظه همه اینا توهم رُت.سرم گیج رفت،معدَم توهم هایی و هرچه سحریم خرده بی در کمال فروتنی رُتُم تی درگه.اصلا حس خوبی نبی.فکر میکردم میشامن مقاومت کنم ولی پنج دیقه پُر نمیکه که... .هر چی میخردم چند دیقه بعش وروم میدا تی درگه حتی اُو یا حتی وقتایی که چیم هم نمیخه خش خشی میاردم بلندی.او دوتا رفیقام هم سیم روحیه شو میدا و هم مسخره شو میکه و میگتشو پرواش نی اُمرو اوبندی هامی سی همیشت.با ای وضع هم جلم وامیکیشی هم میگوم پاک میکه.بعضی وقتا به فکرم میزه که از سوآ دی درگه نمیوم،واپیچوشا،چششش،ای کارن.

                                                                                     ادامه دارد...

                                                                                     ارسالی جاشو

                            بچه های دوم راهنمایی سال  79-78

        ایستاده از راست:

مهدی کردوانی - محمد صالح - حسن زینبی - فیض الله میمنی - غلام عامرنژاد - مجید صفری - مسعود صفری - حسن تیموری - امید اصل افکار - مرتضی باقری - عباس تاجدینی - علی غلامی - اکبر لبخندپور      

      نشته از راست: 

ابراهیم دریاپیمایی - خسرو صفری - محمد عامرنژاد - ابوذر صفری - آقای حسین حیدری(دبیر فارسی) - امید بوستان افروز - سجاد صفری - طالب ملاح زاده - علی فهیمی      

_سوا بعد اذون سیت زنگ میزنم تا بشم

_یالله عامو،خیلی هم الدن

...شو سحریم خرد و ختیم بعد نماز گوشیم زنگ خرد،ها خُش بی باید میرفتم درگه،البته سی کاری غیر شنو.تیپ جاشویی زتم،شلوارک و گنچراخ و دمپایی ایرانی.خدافظیم که و صحرا وادم.رفتم سمت اسکله خیلی دلم خش بی که میشم سی میگو.ای اولین باری بی که بعنوان یه جاشو می اندم اسکله.امید به خدا تی چهره همه صیادا بی و زیر لب خیلی ها هم ذکر و دعا.جآزا ساعت 2-3 رفته بین و ترادیا هم یکی یکی هی می رفتن خلاصه نوبت ما هم هایی.ما سه نفر بیم،گسلامو واز هاکه استانمو گرت تی خلت ترادا دیرادیم و گازمو دا. اولین باری بی که اسکله از ای نما میدیم خیلی قشنگ بی.ساعت نزیکی 6:30 بی، هوا هم تقریبا روشن هایی بی که ما از اسکله صحرا هادیم گاز مو دا رو قبله.وقتی تخت می رفتیم رو درگه مو ویسیُم و روم رو سینه ترادم واکه،یه باد خش و خنکی تی سر و صورتم میخرد بوا چه کیف میکردم(مو نمیفهمیم بعدا قرارن چه سرم بیت خا)

                                                                                                      ادامه دارد.....

                                                                                          ارسالی جاشو    

از این به بعد  پیشتر،جایی خواهد بود که صفحات تاریخ را ورق خواهد زد.(لطفا عکس ها و خاطرات خود را در صورت تمایل به AMERIDEUTSCH@YAHOO.COM بفرستید)

                                          مرحوم زایر محمد درویشی و علی محمدخضر

                                                  آقا عیسی و چوآل(یاد چوآل بخیر) 

دوش تو راه دکان باقی احمدحاج نوری بودُم که یدفعه کامیونتی رو دیدُم که فول به سمتُم می اومد،هیچ راهی جز رفتن به اون دنیا نمی دیدُم که ناگهان...ادامه ماجرا را از تصاویر ضبط شده توسط دوربین مخفی دکان باقی ببینید:

آری شوفر با مرام  مرا نجات داده بود اما افسوس که او را نشناختم.بنظر شما  شوفر که بئن؟

1.اصغر حاج حمزه

2.احمد مختار

3.رضای شوفر

4.علی احمد حاج نوری

5.محمد حسینی

با توجه به مطالب ذکر شده جا دیدم که یادی هم از زنده یاد محمدعیوض کنم جایش میان خطوط جاده ها بی اندازه خالیست

ازش پرسیدم قضیه چیه؟؟!!جواب داد که بدلیل دارا بودن شرایط مناسب در این منطقه!!شعبه ای از کارخانه عطر سازی کوکو شانل فرانسه رو در اینجا زده اند.از عالیشهر که گذشتیم متوجه یه چیزی شدم...تابلوهایی رو دیدم که میزبانی فرمول1 رو نوید می داد.واقعا هم جاده ساحلی بدلیل هموار بودن و استاندارد بالا این قابلیت رو داشت  و قرار بر این شده بود که سال آینده میزبانی مسابقات از پیست یاس مارینای ابوظبی،به جاده ساحلی کوچ کند.براستی که می خواستم با تمام وجود از استاندار که بوشهری اصل بود تشکر کنم.اگر چه با دارا بودن این همه منابع داشتن این ها حقمون بود.نرسیده بوشهر بودم که دیدم داره کم کم گرمم میشه.مسافر های اتوبوس یکی یکی ناپدید می شدند عرق از پیشانی و گونه ام سرازیر شد.همه چیز سیاه شد و بعد چند لحظه یدفعه بلند شدم و دیدم تو خونه ام و برق ها رفته و حاج حکیم  با بلندگوی دستی اش داره اذون میخونه من تمام مدت داشتم خواب می دیدم،خواب!!!

اصلا فكرنميكردم اين مثل يك تصادف ماشين باشه

من ترمز رو محكم فشار دادم و سر خوردم به سمت يك برخورد عاطفی...! بنابراين اين همه ی اشتباهات من بوده آيا؟

من

اين خنده داره كه تو اون لحظه چی تو مغزت ميگذره چهارسال و نيم خسته كننده رو با هم باشيم ولی حالا...

چرا ما از هم جدا شديم؟

خنده داره! الان كه به گذشته فكرميكنم ميبينم دلايلمون خيلی بی اهميت بوده.

يك روز با من بوده و به من ميگفته عاشقتم و الان با كسی ديگه ای هست و احتمالا به اون هم ميگه....

فكرميكنم شبيه كسی شدم كه اكسيژن اتاق رو يك جا بلعيده. ميخواستم تو اون لحظه  برای يك هفته زندگی كنم اما نتونستم متوقفش كنم و فقط آهسته اش كردم و قبل از اينكه بفهمم اون رفته بود

بعد از اينكه در بسته شد حس كردم آخرين نفر روی كره ی زمينم و من مدت زيادي رو در دنيای منجمد شده ام گذروندم....

گذشت

من ميتونستم بهش سرعت بدم يا آرومش كنم حتي می تونستم زمين رو نگه دارم اما نميتونستم اون رو به عقب برگردونم

نميتونستم چيزای رو كه اتفاق افتاده تغيير بدم درباره ی چيزی كه اون ديده بود فكرميكردم درباره ی چيزی كه اون نديده بود فكرميكردم و اينكه چطور ميتونستم بهش توضيح بدم 

زمان رو به حركت در آوردم و اونجا منتظر نشستم با جهانيكه متوقف شده ولی هنوز هيچ راه حلي پيدا نكرده بودم

اون رفته بود و من از نفس افتاده بودم  فراموش كرده بودم چقدر سريع همه چيز اتفاق مي افته و حالا تنهام.....

عادت کردن چه درد سختی هست.بدا به حال ما که اگر به ندیدن و نبودن آنها عادت کنیم مثل ساحل نشینان که پس از مدتی دیگر صدای دریا را نمی شنوند.دور بودن از عزیزان هیچ گاه باعث فراموشی آنها نمی شود بلکه گاهی فرصتی است برای دلتنگ شدن.حتی اگر از هم دور باشیم فاصله ای نیست برای قلب هایی که برای همدیگر می تپند.به عزیزان دربندم عرض میکنم که انسان با امید زنده است.می گویند آخرین تیر ترکش شیطان القای یاس و ناامیدی به بندگان است پس عزیزان آن سوی ناکامی ها و نگرانی ها همیشه خدایی هست که داشتنش جبران همه ی نداشتن هاست.دوستان،ما بچه های بندر بی صبرانه منتظر روزی هستیم که به بهانه ی حضورتان خیابان ها را چراغانی و کوچه ها را ریسه ببندیم

                                                                                      ارسالی محمد صفری حاج کرم