که سرما سخت سوزان است

خبرهای تکان دهنده جان دادن کودکان سوری از سلاح شیمیایی گرفته تا اکنون که به سرما رسیده است. شب که پای بخاری فوجیکای نفتی مان گرم نشسته ایم و کتری نشسته بر بخاری بخارگرمی را به سقف خانه فوت میکند کودکانی را دور و بر خود میبینیم و نمیتوان از لرزش دست و جان کودک سوری غافل شد . به راستی که چه سرنوشت شومی است که این معصومان از همه جا بی خبر گرفتار آمده اند. خدا لعنت کند این قدرت خانم کثیف که به جان هر کسی افتد به هیچ کسی و چیزی رحم نمیکند و دردا که وقتی این اریکه قدرت با معجون مذهب و ایدئولوژی همراه شود و آن وقت است که جنایات جنگی چهره کریه خود را نمایان میسازد و دست ما چه میرود جز لعن و نفرین دولتهایی که این چنین بر مردمان خود ستم روا میدارد و شگفتا که دولتهای همسایه نیز در این وحشی گری و ددمنشی تا مفرغ دستانشان به خون آلوده است به هر نیت و هر مسلک، خواه سلفی های وهابی باشد خواه شیعیان علوی و دیگران. قدرتهای بزرگ که همواره تا یک جای کارشان میلنگد یقه حقوق بشر و اصطلاح خسته کننده نقض حقوق بشر را یدک میکشند و با هر کشوری سر ستیز دارند این را حربه را بر دار میکنند و آه و افسوس می کشند که آی در فلان کشور چنان فضای بسته ای هست و چنین. دوسال و اندی از این مردم کشی سوریه میگذرد و چنان همگان تکیه بر بالش گرم زمستانی خود زده اند و آرام خوابیده اند بر بالش پرهای پروانه . اسلام و اسلام و دادخواهی هم که امروزه چیزی نیست جز دکان و بازار ریاو نفاق و تا امروز هیچ یک از این آیات عظام بلاد خودمان فریادی برنخاسته مگر اینکه دختری اندکی موهایش از سر روسری اش آمده باشد بیرون آنوقت هست که فریادهای بر میخیزد که ای وای خون حسین ریخته شد برای چه کسانی ، عدالت علی مرد .کاش و کاش و کاش ،افسوس و اما و اگر و دگر هیچ و هیچ .

عکس از سایت العالم گرفته ام

ایران و تمدن 2500 ساله

شاهکار دیگری از مانا نیستانی

کلام بزرگان

دیالوگهای ماندگار

آخه این چه شهریه!؟ وکیلش دزده، سیدش دزده، حاکمش دزده! • تنگسیر - ۱۳۵۲/ کارگردان: امیر نادری.بازیگر اصلی بهروز وثوقی

عکس از سایت سوره سینما

این دونفر

بعضی وقتها اینقدر چهره های کارتونی شبیه به انسانهای دور و برمان هستند که نمیشود ساده از آن گذشت.البته یادمان باشد قصد هیچ توهینی نیست. مثلا آقای اسحاق جهانگیری که چهره بامزه ای هم دارد سخت شبیه دون دون هست .یک شخصیت عروسکی دوران بچگی باز هم میگویم که امید وارم دوستان این شباهتی که به آن اشاره شد حمل بر توهین و تحقیرندانند

    

فرزند بیشتر ، زندگی شادتر

مدتی هست که چنین بیلبوردهای بزرگ در شهرهای بزرگ خودنمایی میکنند و همگی را تشویق و ترغیب به بچه های بیشتر میکنند. البته حق دارند چنین تبلیغاتی در سطح گسترده ای کنند . چرا که در کشور ما کیفیت آموزش بسیار بالا ، بهداشت و ایمنی که آمریکا و چندین کشور استعمارگر جهانخوار از ما الگو میگیرند، بوروکراسی و فساد اداری که بقولی اصلا گپش مزه که وجود خارجی ندارد و دراین فکرند که به گونه ای باشد که مردم حداقل تجربه کنند. محیط زیست آنقدر خوب اداره میشود که خبرها حاکی از آن است گه چندین جانوری که همه فکر میکردیم نسلشان منقرض شده دوباره در ایران یافت شده از جمله دایناسور و ماموت.حقوق بشر و حق شهروندی هم که نروژ و سوئد باید بیایند اینجا لنگ بندازند و سر تعظیم فرود آرند.آنقدر خانه خالی وجود دارد که دیگر مشکل مسکن به هیچ وجه احساس نمیشود و مجبوریم که از کشورهای همسایه نیرو بگیریم تا این خانه های خالی پرشوند.ورزش و فوتبال و دیگر مسائل ورزشی باشگاه های بزرگ دنیا بدون هیچ دلیلی میخواهند علی آبادی رئیس اسبق تربیت بدنی بخاطر زبان شیوا و سلیس انگلیسی و اسپانیایی اش استخدام باشگاه های رئال و بارسا کنند و بخاطر این انتقال درگیرند و از مسئله فیگو حساس تر شده است.هر بچه ای که در این زمان بدنیا آید اول مستقیم میبرند اورا به فضا و بعد به زمین برمیگردانند تا در همان اوان کودکی فضائی شود و توهم در پوست و استخوانش ریشه دوانی کند.

یک نفس عمیق

پس از ده سال که مردم کوچه وبازار ، خاص و عام انتظار یک توافق بین ایران وغرب داشتند برسر مسئله هسته ای بلاخره با دیپلماسی  موفق ایران توانست گامی نو در اندازد .اینکه هر کسی سر جای خودش باشد خواه دولت اصول گرا باشد خواه اصلاح طلب همین امر است که باعث میشود کار روی ریل بیفتد و مسائل مهم مملکتی روای منطقی خود طی کند. دکتر ظریف با چندین سال تجربه شگرف دیپلماسی و گفتگو توانست در کمتر 100 روز گام محکمی بردارد اگر چه باید انتظار کارشکنی های دولتهای مخالف و کاسبان تحریمی داخل هم داشت ولی همین یک گام مثبت رو به جلو است. اینکه پس از 35 سال تابوی مذاکره با آمریکا در سطح وسیعی شکسته میشود ، اینکه ببینیم بلاخره ما هم مثل خیلی از کشورهای دیگر دنیا میتوانیم دست دوستی همراه با احترام متقابل و تکریم داشته باشیم دست آورد کوچکی نیست.ای کاش در این هشت سال این قدم را برداشته بودیم تا این همه ضرر وزیان متوجه مملکت نشود و هزار ای کاش دیگر در تمامی سطوح سیاسی و اقتصادی دیگر. همه ما میدانیم که این یک لحظه تاریخی برای کشور ما بود و انتظارمان این بود که پا به پای خستگی ناپذیری تیم مذاکره کننده رسانه ای ملی داشتیم تا لحظه به لحظه این پیروزی را با مردمان کشور تقسیم شود ولی افسوس که در اوج این گفتگوها تمامی شبکه های داخلی انگار نه انگار که خبری هست و تازه شبکه خبر داشت برنامه سلامتی پخش میکرد و گوش خود را کر کرده بود برای این خبر امید بخش.پس مردم باید هجوم آورند به شبکه ها و رسانه های استعمار(به تعبیر صدا وسیما) و از آنجا مسائل تاریخی کشور را دنبال کنند .اما همه این مسکوت گذاشتنهای رسانه ملی به کنار این مردم کوچه وبرزن هستند که شاد هستند و امیدوار و همین ما را بس. همین که پیرزنی امید به این دارد دل به یارانه آخر ماه نداشته باشد و کرامت و عزت انسانی از دست رفته را دوباره بازیابد خود دلخوشی دیگری است. همین که یک نوجوان آرزوی شب و روزی یک تبلت یا آیپد باشد و امید وار باشد که او نیز چون دیگر بچه های دنیا بتواند دنیا را برفراز دیک دهکده جهانی بیند خود لبخندی بر لب می آورد زیبا. اما در این همه شور وشوق هسته ای در گوشه ای دیگر باز هم خبر بازداشت رضا جلودارزاده و ساجده عرب سرخی دلت را به درد می آورد که چرا و به چه علت ؟!چرا همواره سایه تهدید و ارعاب چون بختک بر سر فعالان و کنشگران و نخبگان سیاسی باشد.باز هم دل به امیدی سبز میبندیم تا دوباره آغوش بازکند و مردم برای غم نان شب کابوس قسط و وام و مسکن را به خواب نبینند.