دیالوگ با خدا

ساعت 13:05 دقیقه به وقت عسلویه بود. به اتفاق رئیس و دو تا از همکارامون برای اقامه نماز ظهر و عصر به مسجد کمپ محل کارمون رفتیم.حاج آقا اسدی (امام جماعت) در بدو ورود به مسجد، کلی ما رو تحویل گرفت. آخه ما روزهای قبل که رئیسمون نبود هم به اتفاق دو سه تا از همکارامون جزء اندک افراد شاغل و ساکن در کمپ بودیم که نماز را در مسجد و در معیت حاج آقا اقامه می کردیم. چند دقیقه به اذان ظهر (یا بقول مجری های صدا و سیما لحظات ملکوتی) مانده بود. فضای معنوی بر جو مسجد حاکم بود. جمعاً ده نفر نمازگزار بودیم که ظاهراً حال خوشی بهمان دست داده بود ، قیافه آدم های خوب و مؤمن به خودمان گرفته بودیم و گاهی با هم شوخی های حزب الهی می کردیم.
مؤذن اذان را با صدای خشن و نه چندان دلنشینی خواند و دیالوگ ما با خدا آغاز شد. بعد از تکبیر من ترجمه و معانی سوره فاتحه (حمد) را با خودم مرور کردم؛ «ما را به راه راست هدایت فرما / راه کسانی که به ایشان نعمت دادی/ نه راه آنان که بر ایشان خشم کردی و نه راه گمراهان». امام جماعت بسم ا... سوره (اخلاص) را که گفت بطور ناخودآگاه و غیر ارادی دیالوگ من با خدا قطع شده بود.چه خوش گفت روانشناس پاکزاد ؛ که اگر اختیار ذهنت را در دست نگیری ذهنت که خیلی هم بازیگوشه اختیار تو را در دست می گیره و هر آن تو را به گذشته و آینده می بره. ذهن بازیگوش من هم در کسری از ثانیه مرا تا خرخره در افکارم فرو برده بود. البته در فکر رفتن موقع نماز از عادات مألوف من بود.
اولین فکری که در ذهنم خطور کرد قضیه اصطکاک و درگیری روز قبلم با مدیر رستوران کمپ بود. شغل ما ایجاب می کند که روزانه با اقشار مختلف با نژادهای گوناگون از اقصی نقاط میهن پهناورمان سر وکله بزنیم. روز گذشته با مدیر رستوران کمپ که دارای لابی و نفوذ زیادی بود و خیلی ادعاش می شد و کارگرها رو هم اذیت می کرد به دلیل گیر قانونی که بهش داده بودم درگیر شدم و در کمال ناباوری رئیسمون هیچ حمایتی ازم نکرد. من که بشدت از این موضوع آزرده خاطر بودم داشتم موقع نماز راههای انتقامجویی از مدیر رستوران را در ذهنم مرور می کردم و خشم و کینه تمام وجودم را گرفته بود که ناگهان امام جماعت و دو تا از بغل دستی هام (رئیس و حاجی یکی از نمازگزاران) بلند شدند و دوباره با سرعتی خیره کننده نشستند.یک لحظه به خودم آمدم تازه فهمیدم که دارم نماز می خونم و امام جماعت، من و بغل دستی هام آنچنان در افکار خود غوطه ور بوده ایم که می خواستیم تشهد را نخوانده و رکعت سوم را بجا آوریم که خوشبختانه دو سه تا از نمازگزاران که حواسشون جمع تر از ما بود با گفتن الحمدا... مانع این کار شدند.بعد از سلام نماز حاج آقا اسدی سرش را به سمت ما برگرداند و گفت حتماً سجده سهو بخوانید.رئیس خطاب به من گفت چی بخونیم؟سجده صبر؟ من که از قبل همه شرایط برای خندیدنم مهیا شده بود با این حرف رئیس دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم و زدم زیر خنده.
جالب اینجاست که من خیلی از کارهایی را که فراموش کردم هنگام نماز خوندن یادم میاد و آن روز برای انتقامجویی از مدیر رستوران راههایی به ذهنم رسید که شاید در حالت عادی اگر تمام روز را فکر می کردم به چنین نتایجی نمی رسیدم. بعد از نماز میخواستم قضیه را به رئیسمون بگم که او پیش دستی کرد و گفت من موقع خوندن رکعت دوم تو فکر وام سنگینی که جدیداً قراره بگیرم بودم. کل اقساطم رو حساب کردم دیدم توان پرداخت اقساط این وام رو ندارم و حین نماز خوندن به این نتیجه رسیدم که درخواست وامم رو پس بگیرم.

این دلنوشته را عزیزی برایم فرستاده بود و خواستم با دوستان دیگر نیز قسمت کنم .