آهای معلم بد

چند روز پیش روز معلم بود . طبق معمول دانش آموزان هدایایی به رسم یادگار برای معلمشان می آورند و شور و شوقی در این میان است که در دبستان این طراوت بیشتر به چشم میخورد. این مقدمه را نوشتم تا این مسئله را عنوان کنم که ما همگی در زندگی شخصی مان معلمانی وجود داشته اند که چه بسا بهره ها که از آنها نبرده ایم و مسیر دانش و فرهنگ و هنر تا در توان خود به ما یاد داده اند. معلمانی دلسوز که اگر ما تصمیم ترک تحصیل داشتیم بدون هیچ چشمداشتی به خانه ات می آمدند و با هزار لابه و التماس تورا به درس تشویق میکردند.همه ما تجارب چنین دبیران دلسوزی را داشته ایم و اکنون که به پشت سرمان نگاهی می اندازیم تمام آن کتک هایی که خورده ایم و دلخوری هایی که داشته ایم از دست معلم را به کناری نهاده ایم و میدانیم که همه آن وسواس ها و دلمشغولی ها درست یا غلط برای خودمان بوده و بس. ما همیشه اسامی این معلمها را بلند بلند فریاد میکنیم و از خوبی و دلسوزی آنها همه جا میگوئیم ، اما راستی خودمانیم ،معلمانی هم بودند که بویی از شمیم مهربانی آموزگاری نداشتند و در همان سالها که غم نان اینگونه برای قشر دبیران دردسر ساز نشده بود موارد مالی را مهمتر از کیفیت آموزش میدیدند.

اسامی اینگونه معلمان که واقعا هم کم بودند باید گفت . چرا فقط آن بخش از لیوان پر را نگاه کنیم ؟ مثالی میزنم.دوران دبستان معلمی بود به نام ظفر مند که تمامی مشخصات آن معلم بد را داشت و فقط و فقط بچه ها را میزد و گویی از این کار لذت هم میبرد ، مثلا من دانش آموز کلاس سوم بودم و او معلم کلاس دیگر خیلی راحت مارا به باد کتک میگرفت. موقع کاردستی اگر کسی سه چهار روز گیر ساختن یک کاردستی درست و حسابی بود نمره آن دانش آموز به زور به 15 میرسید ،برای 20 بردن راه آسانی درپیش بود تخم مرغ محلی را رنگ میزدی و یک بیست چاق و چله مغرور نثارت میشد. میخواهم این را بگویم که از بس در فرهنگ اجتماعی ما خیلی از مسائل را درپوش میگذاریم و تا آنجایی که به یاد دارم تمجید بوده و تعریف. پای دل دانش آموزان دیروز که مینشینی آنها هم هنوز از روزهای گریه و اندوه و استرس میگویند که هنوز کابوس شبهای اکنون آنهاست.