آرزوی بزرگ

روی قالب های کنار آسفالت نشسته بودم و مادری با پسرش جر وبحثشان بود. این یکی چیزی میگفت آن یکی جوابش میداد. آن کلامی که بین کودک و مادر خیلی مراوده میشد پول یارانه بود. کودک را که میگویم منظورم تصویر بالاست . حسین دریانورد .عشق به دنیای توپ گرد و فوتبال. مادرش همینطور که به من نزدیک میشد گفت :هر چه آغاعلی بگه همون درست باشه . حسین از سر ناچاری و علیرغم میل باطنی تن به این سازش داد. از مادرش پرسیدم جریان چیست . مادر گقت: راستش امروز پول یارانه را گرفتیم و حسین پایش را توی یک کفش کرده که مرا ببر کلاس فوتبال بوشهر. حسین میگه چه میشه یه بار هم شده این پول یارانه خرج من و آرزوهای من بشه.

گفتم : با کی میخواد بره کلاس بوشهر ؟تنهایی که نمیتونه . حسین با شتاب وسط حرف ما دوید و گفت : علی حاج قاسم پسرش امیر را میبرد و به من هم گفته تو هم بیا .

اینجا دیگر نمیتوانستم روی حسین را زمین بگذارم با اینکه در وهله نخست حق را به مادرش و غم نانش داده بودم مواضعم عوض شد. نگاهی به چشمان نگران حسین انداختم و خودمانیم شما که غریبه نیستید مقداری هم گردنم بار شده بود وقتی میدیدم قدرت تغییر تصمیم یک مادر را دارم. بی درنگ گفتم : خیلی خوبه . اگه با علی حاج قاسم بره که حرف نداره .

مادر نگاهی به من انداخت و اندکی از قضاوتم ناراحت ، اما وقتی به او توضیح دادم که نسل ما که به این آرزوهای بزرگ نرسید بگذار حسین که استعداد این را هم دارد ادامه دهد گرچه در مملکت ما استعدادها بلتش میشوند ولی بگذار تا آرزویش به دلش نماند. مادر هم راضی شد و گفت : چی بگم والله. تا حالا که کاری براش نکردم باشه این کار را میکنم. هنوز حرف مادر تمام نشده بود که حسین با حرکتی پیروز مندانه دستش را بالا برد انگار که به منچستر گل زده باشد.

در مورد حسین هم بگویم که امثال حسین در منطقه خودمان بسیار است که استعداد ناب فوتبال هستند. باید بازی حسین را دید که با این سن کم چطور بزرگ بازی میکند.

آرزوی این را داریم که تمامی بچه های این منطقه به این آرزوهایشان برسند چرا که ولاتهای ما از رستمی گرفته تا به هیرون تر سرشارند ازاین عاشقان دنیای توپ گرد. من فقط حسین را مثال زدم تا فاکتوری گرفته باشم از دیگر کودکان ، چرا که آنها را نمیشناسم.