وفوتبال زمانی که زندگی بود

این ها با خط واحد خودشان را رسانده اند میدان انقلاب، تا دسته جمعی با مینی بوس دربستی بیایند استادیوم. پیراهن های نخی را بعد از بازی می شویند تا بازی بعدی هم بپوشند. زیر این پیراهن، پیراهن های یازهرا را برای شادی بعد از گلزنی پنهان نکرده اند. صبح فردا قرار نیست این عکس روی جلد روزنامه برود چون اصلاً روزنامه ای چاپ نمی شود. بلیت ها 15 تومن است اما نمی خریم که، راه خزیدن به داخل استادیوم را بلدیم. ناصر هنوز مخ شهلا را نزده، قلیچ هنوز باغبان چمن ورزشگاه کارگران نشده، سردارها هنوز توی ستادهای پشت جبهه اند. دوربینی نیست تا بازی را ضبط کند اما خاطرات ما، روزهای بی دلال، بی 90، بی سردار، بی اسپانسر، بی قرارداد، بی کمیته انضباطی، و فوتبال با بستنی یخی در روزهای جنگ را با کیفیت دی وی دی حفظ کرده است.

  مهدی رستم پور