صیاد دروغگو

توستون نفسای آخرش میکشیش. کم کم هوا خنک شده بی و فصل فصل خیط برنده ، سربردی و سویتی و باقی ماهی ها. تقریبا یه دوازده سالی داشتیم. با رفیقم که اسمش احمد بی و به احمد کوه مشهور و خیلی هم زرنگ و چالاک. یکی از خصوصیاتی که داشت این بی که توی کمتریم زمان ممکن دله ی شیری روبیونی پرش میکرد. البته یه روشی هم داشت . ما هروقت با هم میرفتیم روبیون جمع کنیم میگفتش بیو یه کاری کنیم تا جلدی دله مون پر وایه. گفتم چطوری ؟ دله ی شیری توی سنگها قایم میکردمو و بعد با دله ی ساس تماته ی که خیلی کوچیک بی میرفتیم میرختمو توی دله ی شیری. سی احمد میگتم سی چه ایطوری کنیم میگتش جلدتر پر وامه. خرابش هم نمیگوت ، البته ما پاره ای کم عقل بهیما. روبیون که جمع میکردمو سیده (مستقیم) مجرامون سی اسکله عومری بی. ساعت 2 یا 3 میرفتیم ونامیندیم تا مغرب. برمامون (ابرو) پاک زرد وادی بی مث بهمن آخر سال هسنا.رنگ صورتمون هم خوش سیاه بی چلوس تر وامیند. یه قانونی هم داشت خیط برنده ما که هرروز نوبت یکی بی که اگه ماچله مون کم کرد واگرده خونه با خودش او (آب) و خرما وباقی چیز هایی که دستمون میرفت با خوش بارت. همون روز نوبت مو بی که بشم ماچله بارم. احمد رفیقمون هم خا جلد ماچله ش تموم میکه، خرماش که میخردش اسک خرما مث پوکه تفنگش ور میا. خلاصه هنوز ساعت 3 نواده بی که احمدش گفت: علی ماچله تموم وایی. سیل واکردم تا وی ی ی ی ی هیچش نواشتن. تشنه یی باید وانگشتم ولات. از اسکله عومری تا بوالخیر هم پاره ای ره بی. چند تا بچای ولات هم خیطشون مینداخت که از جمله حسین زابیم و خداکرم حسین رضا هم بیدن. گفتشو کیا میشی ؟ گفتم میشم ولات او و چی بارم .

آفتو با اینکه افتو مهر ماه بی ولی هنوز جرنگ بی. هیمطور که وانگشتم رو ولات از دیر دیم تا یه نفر طرف اسکله می. با خومم گفت این حتما او (آب) با خودش اوردشن . هی نزیک تر که وامیند خومم زت به غشی. مث روباه . گفتم کمی جمش او واخورم بعد تا سی خونه برسم. هیمطور که خومم زته بی چک غشی یه مرتبه ای یکیش گفت : چتن؟ چیشامم نیملو وازم واکرد دیدم تا شگری زارسنن. پدر خیط و ماهیگیری منطقه . خدا رحمتش کو. با حالتی نزار گفتم : تشنه ی مردما. شگری از اسکله عومری برگشته بی به همین خاطر او (آب) نشبی سی مو هایه. ماش ول کردش رفت سی ولات. بچا که دست شمالی اسکله عومری بیدن از دیر دیده شو که مو افتیم. احمد و حسین زاربریم و خداکرم حسین رضا اندن ری سرم. کمی او سور درگه زتشو رو صورتم ، نزیک بی خنم در بیتا ولی خومم گرفت. یه کمی زهره شو هم می رفت. او شخصی که از شمال میومد طرف اسکله عومری بلاخره رسید. محسن حسین سلمان بی. بچا سی محسن گفتشو آو(آب) چی همرات نی . علی غش کردن از تشنه ای. محسن که صیاش بن حلکش در میومد و خسک و خسکش میکه گفتش: آو هسنا. شیشه شربت ویمتویی وازش واکه . او خنکی ریختشو روی صورتم جا ااااا گرتم. شیشه پوس واکردم. قلب قلب او وانخردم که یه مرتبه وسط او واخردم خندم گره. حالا یبو الدش واکوا. بچا فهمیشو که مو گولم دادن. محسن حسین سلمان هم تا تونستش مرکرش که : ای چه کارین. نه ما مسخره تو در رفتیم.

توی همین اوضاع بچا گفتشو : اینا کهسن از شمال میان. ؟ سیل ما که تا یه 8نفری از شمال دیارن میان طرف ما و خیلی هم با اشتو. چشامم که تنگ واکردم خوب سیل ماکه تا یکیشو موسی برادرمن. نزیک وادن و رسیدن سامو. بوام، دیم، باسط، موسی، جلیل، حمیده اینا همه هر یکی کمکمه او دسشون بی و انده بیان سی مو. تا مگو شگری زار سن رفتن خونه سه ایناش گفتن که علی دم ره بی حال« او او» میکردشن.

حالا هرچه مو  با این جماعت میگم مو مسخره بازیم درآوردن کسی حرف ما قبول نمیکو. بوامش گفت: یالله تی بفت تا بشیم خونه. دیگه حقت نی بشی خیط برنده. این حرفکوش که زت بوا چه نخش بی. گفتم: بوا مو گولم دادن . قبولش نمیکرد. هریک به نحوی با مو دعواشو میکرد و پس گردنی و بدتر از همه موسی برادر بزرگتر خوم که همیشه توی خونه مث گلو و مشک سی هم جرو دعوا مو بی از این فرصت سوء استفادش میکرد و اوهم سی ماش میزت . خلاصه این که از اونجا ما کتک خردیم و تشر خردیم و بدتر از همه محروم وادیم از خیط تا زمانی نامشخص.