کی میرسد باران ؟

دلتنگتیم باران جان. هفت هشت سالی است که به دیار ما قدوم خیس پر مهر و خاطره انگیزت را نگذاشته ای.شاید هم یادمان رفته که هستی. از بس که نیامدی . چند روز پیش وقتی تصویر فوق را که دوست عزیزمان کامبیز خلیلی گرفته است را بر روی صفحه کامپیوترم گذاشته بودم کودک خردسالمان گفت : بابا نمیشود صفحه کامپیوتر را شکست و رفت زیر باران. در دل به خود گفتم کاش همینطور بود که تو تصور میکنی .! همه یاسیشان شده برایت . از کودک بگیر تا آن باغبان پیر که با کمری خمیده چون کمان آرزوی باریدنت را دارند.با اینکه اگر هم بیایی هرکس دلنگرانی هایی دارد چون من که میترسد سیمانهایش خیس شود دیگری به فکر قایقش هست و هرکس به فکری دیگر ، اما باز هم بیا به چرا که دیگر سالهاست که با ما سر سازگاری نداری . باران همواره خاطراتمان را به پشت شیشه تنها میشوید و غبار اندوه و افسرگی این زندگی سراسر سگی را میشوید. دلتنگ روزهای میشویم که گرچه دیگر نمی آیند ولی همین باران برای لحظاتی هر چند کوتاه ما را با خود میبرد به روزهای خوش بارانی. هر وقت تو میباریدی نوید تعطیل شدن مدرسه در دلهایمان زنده میشد و دره های بین ولاتها بود که محکم دست همدیگر را میگرفتند تا ما آن روز را با خوشی هر چه تمام تر شاد و خرم / نرم و نازک / با دوپای کودکانه(پای من همواره کودکانه نبوده )/ می پریدیم از سر جو روزمان را به شب میرساندیم ، وشاید بهترین زمان برق رفتن شبهای بارانی بود که فانوس با بوی نفت سوزش خوشایندمان بود ، گرداگرد بخاری نفتی چون گلوله ای سرخ می نشستیم و این باران بود که می بارید و می بارید . صبح کوچه گیج از عطر خاک باران خورده شبانه ، صدای دره ها غران ، کودکان کیسه آردی را چون چادر برسر زیر نم نم باران و فریاد شادی بارو بزه گل گلینا را سر میدادند. روزگاری شده است حسرت همه چیز به دل داریم ازباران و ابرو طوفان .