چند روز دیگر در بوق و کرنا میکنند که آی جشن نیکوکاری ، وای همنوعی و بشر دوستی. کار پسندیده ای است. نفس کار خوب است . اما ما که در روستاهای خود در یک فضای کوچک زندگی میکنیم و میدانیم که همسایه مان دست به دهانش نمیرسد چه خوب که اگر بخواهیم در این جشنهای دهان پرکن شر کت کنیم بیاییم و همان یک عدد کفش و شاید یک کیف و اگر وضعمان چون خیلی ها ناچاک هست یک عدد جعبه ی مداد رنگی را بخریم و به کودکی معصوم که از این دنیای کثیف آدم بزرگها بی خبر است هدیه دهیم بدون آنکه بداند و بفهمد. وقتی ما یک کفش را به یک کودک هدیه میدهیم آنگاه است که شاید احساس حقارت کمتری کند در بین دوستان دیگرش. همه ما مردم روستای خود را کم و بیش میشناسیم پس چرا این هدیه ی کوچک اما بزرگ برای آن کودک را به همین همسایه مان ندهیم. شعار نیست واقعیتی است که همه با پوست و استخوان آن را لمس کرده ایم و این غم نان بخصوص در شرایط فعلی چنان فشاری را آورده است که خیلی ها را از درون و برون شکسته است. پس راه دوری نرویم و هر کس به وسعت مالی اش میشود یک مداد را هم عاشقانه و از سر مهر به کودکی ببخشد و شادی دل یک کودک بزرگ است و بی آلایش.
جالب بود وعالی دستت درد نکنه آغا علی
گوشزد خوبی بودآیا واقعا" کسی عمل مبکنه؟
چند روزپیش هر دانش آموز یه پاکت کمیته امدد بهشون داده بودند تا با پول برگردند آیا میشه باور کرد که این پول ها گیر ادمهای مستمند میاد یا به کشور... میره؟
الله اعلم
سلام براقاعلی
احسنت برتو ....
سلام بالاخره اومدید منتظرتون بودیم،مطلب خوبی بود ولی کاش عمل کنیم
بله علی اقا ما به فقر فرهنگی بیشتر مبتلا هستیم تا به چیزهای دیگر راست میگویی
راست میگی .سیچه از نیازمند نزدیک بگذریم ؟ چراغی که به خانه... اول نیازمندان نزدیک بعد دورها
درود بر اقای محمدی.تجربه این چند ساله به مردم ثابت کرده که به ارگان های دولتی ذره ای اعتماد نیست.تو همین زلزله اخیر تو اذربایجان مردم حاضر بودند خودشون شخصا به اونجا سفر کنند ولی به دولت اعتماد نکنند.بهترین کار کمک کردن به فقیر ولات خوموئن....
درود بر گردون
توی ولات ما نازنینی بود که چند سال پیش به دیار باقی شتافت..
از کارهای پسندیده ی ایشان خرید وسایل ضروری از قبیل یخچال و کولر برای جهیزیه برخی از دختران نیازمند ولات بود..
و جالب اینجا بود که تا قبل از مرگش کسی از این عمل خیر ایشان اطلاعی نداشت..(روحش شاد)
درود علی جان. یادش همواره در دل مردم جای دارد آن نازنین .
سلا اغ علی . ولی ما یاد گرفته ایم اول کمک به ان دور دورا .ما یاد گرفتیم گوشت قرضی رو بخریم برا نذری بعدش هم پولشو پشت گوش بندازیم بره. ما یاد گرفتیم سفره از اینور حیاط تا اونور حیاط پهن کنیم تا مبادا انگ خساست بهمون بزنن در صورتی که باید یاد میگرفتیم قناعت خساست نیست ولخرجی نیز با بخشش سنخیتی ندارد. کعبه در همین نزدیکی است شاید در چند قدمی ما.کربلا .سوریه مشهد و... مسافتش در حد پیچده شدن بوی آبگوشتمان است تا خانه همسایه که نمیتواند گوشت کیلویی 18000 تومانی را تهیه کند.ای کاش وجدان هم میتونستیم از چین وارد کنیم تا بتوانیم مبلغی خودمان مصرفش کنیم باقی هم بفرستیم برا مسولین محترم که بدانند کاخی که بر روی فلاکت مردم در این اوضاع بنا میکنند بسی سست بنیان است و فرو ریختنی..