پرچین روزگار

صبح که از خواب بر میخیزد دو نژداف (پارو) در دست دارد و با تن نحیفش روانه آبی دریا میشود و قایق کوچکش و به امید گرفتن و شوق دیدن ماهی در خرده گیرش (تور ماهیگیری). با اینکه چه سفرهای دریایی بی شمار وخطردار و با مسافتهای بیشمار رفته همواره دل به دریا بسته و عاشقانه دوست دارد این آبی بیکران بی آلایش. همین آبی دریا برادرش را سالها پیش از او گرفته و چندین بار هم خودش را در کام امواج دریاها دیده و تنها با مرگ چند قدمی بیشتر فاصله نداشته ولی هنوز پسیند که میشود روی خنکای خاکهای دریا مینشیند و تنها دلخوشی اش همین چند متر خرده گیر ماهی گیری اش است و بس. رو به آفتاب که غروب میکند مثل کودکان با خاک دریا بازی میکند و چنان شوقی در چشمانش میبینی برای فردایی دیگر و با خنده هایی که از روزگاران خسته تا هنوز و با سرفه هایی همراه ، امید را در دل تو زنده میکند و عشق میکنی که میش محمود که خیلی وقت هم نیست که زار محمود هم شده چقدر عشق به زندگی را با کمترین مصالح دور بر خود عاشقانه به من و نسلهای من امید میدهد و می آموزد.