عزت و کرامت انسانی کجارفته است ؟

شبی با دوستان کنار دریا مشغول ماهگیری بودیم. از لچیزم بادی که دوسه شب پیش آمد سخن به میان آمد و ازلیمر و کشتی هایی که در این چند ساله تن به این بادها داده بودند و چه بسا عزیزانی از ما در میان موجها گرفتار آمدند و رفتند. چند سال پیش بود وقتی کشتی که بارش پارچه بود و دیگر اقلام تجاری ، به گل نشست. برای ما هیرونی ها کشتی مثل بچه های مان میماند . حاضر نیستیم کمترین خراش بربدنه لنجمان وارد شود. انگار که بر پیکره خودمان این زخم را حس میکنیم. به یاد داریم شب زشت آتش گرفتن لنجها و مردمانی که در جلوی چشمهایشان لنجهایشان در حریق آتش میسوخت و صاحبان آن چون پدری به عزا نشسته چگونه شیون سر میدادند و خود را به خاک انداخته بودند. همان کشتی که بارش پارچه بود وقتی که به گل نشسته بود و تنش زخمی و بدتر آن که صاحبش پر از درد ما مردمان هیرون این دیار وقیحانه درجلوی چشمان صاحبان این کالاها پارچه ها را با ماشین هایمان بار میکردیم و چه دلشاد بودیم از این واقعه. کوچکترین گوشه چشمی به مالکان این اجناس نمی اندختیم که چگونه میدیدند که در جلوی دیده شان اجناسشان را به یغما میبردیم . یا لنجی دیگر که در طوفان شبانه ای دیگر گرفتار آمده بود و به اسکله  پناه آورده بود و بارش بیشتر پتو بود ، همه ما دیدیم که همین دوستان نزدیک ما چگونه وحشیانه کالای این کشتی را به خانه میبردند. حال فرق نمیکند این کشتی های به طوفان نشسته بوالخیر باشد یا عامری و یا هر ولات دیگر ، باید قبول کرد که درصد وسیعی از ما مردمان اینگونه هستیم. باز آمار دیگری آنکه کشتی دیگری که بارش کفشهای چرخدار بود و هنگام طوفان باز به دریا ریخته شده بود همین صاحبان لنجهای صیادی وقتی این کفشهای چرخدار را میگرفتند بازار فروش آن را در خانه های خود داغ کردند و میفروختند به آسانی ، عجب آنکه همان مردمان هم خبر داشتند که این اقلام چه خریدش و چه فروشش به لحاظ شرع و عرف پسندیده نیست و حرام است باز هم مردم میخریدند، البته از یاد نبریم اندک لنجهایی هم بودند که وقتی این کفشهای چرخدار دردریا گرفتند به خوبی یاد دارم که آنها را تحویل مسجد بوالخیر دادند که به صاحب اصلی اش برسد ، اما اینگونه افراد خیرخواه وبا وجدان به زور تعدادشان به انگشتهای یک دست میرسد. این که بگوییم فلانی غم نان دارد و فقیر است و چنان هم نبود ، در این بین میدیدیم بودند کسانی که به لحاظ مکنت ومال دستشان هم خوب به دهان مبارکشان میرسید ولی باز هم بیش از دیگران عجله داشتند که پارچه و پتو ها را به خانه ببرند. بدتراز آن زمانیست که تو میبینی زنان هم در این کردار زشت شریک میشوند ، همان زنانی که در مجلس عزای امام حسین لباس سیاه برتن میکنند ، این بار شلوارهایش را در جلوی دیدگان نامحرم ور میزند و خود را به دریا میزند که آی پارچه ، وای پتو ،آی کالا. دوستان عزیز بار دیگر یاد آوری میکنم که متاسفانه بیشتر مردمان این دیار هیرو چنان هستیم و این به یک روستای خاص یا ولات محدود نمیشود چرا که تجربه ثابت کرده است. شاید دوستان بخواهند بگویند نه اندکی مردم اینگونه اند ولی بیایید با هم واقع بین باشیم که کرامت و عزت انسان ارزش آن بیش از یک تکه پاره و یک شلیف پتو است. قضاوت با دوستان !